มึงไม่รู้หรอก กูอ่านหนังสือมากี่เล่ม
เพราะมึงก็เห็นแต่ไรม์กูแร็ปกับแร็ปเกมที่กูเล่น
และมึงไม่รู้หรอกทุกคืนกูต้องตบแต่ดีคอลเจน
ขณะมึงตบแต่ไฮเนเก้นที่มึงยืนแดกกันหน้าเซเว่น
มึงไม่รู้หรอกว่ากูต้องผ่านอะไรมา
กูแร็ปไรม์เพื่อชีวิตจบไป 16 บาร์
คนดูบอกอยากฟังแรปแบบที่มันกระดกยา
มันโห่ไล่กูลงเวทีให้เปลี่ยนอาชีพไปตกปลา
กูตลกโปกฮากลบเกลื่อนไปอย่างนั้นแหล่ะ
ทั้งทั้งที่กูอยากโดดลงมาจากตึกซัก 10 ชั้นแหน่ะ
มึงไม่รู้กูเกลียดตัวเองขนาดที่กูอยากอ้วกแหวะ
เพราะกูยังวิ่งไปซ่อนขณะความผิดมาเล่นโป้งแปะ
มึงไม่รู้แหล่ะ ว่ากูไม่เหลืออะไร
นอกจากคำว่าครอบครัวกับเหลืออาชีพไว้จับไมค์
กูไม่เหลือซึ่งความศรัทธาให้กับสิ่งใดหรือกับใคร
นอกจากศรัทธาว่าต่อไปนี้กูแพ้ไม่ได้อีกต่อไป

แล้วใครมันจะไปรู้ว่าชีวิตคนหนึ่งคน
มันต้องเดินไขว่ขว้าหาทางที่เราจะไปไม่ว่าไกลก็ต้องทน
กูไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะมาไหม ไม่มีใครจะเข้าใจมากกว่าตน
เพราะฉะนั้นเราต้องสู้ทุกอย่าง โว๊ โอ โอ่
จะไม่ยอมให้เราหลงทาง โน๊ โน โน่
จะไม่ยอมให้เราหลงทาง โน โน๊ โน

มึงไม่รู้หรอกทุกครั้งที่กูบอกว่าหน้าเดิน
กับเช้าที่แสนเบื่อหน่ายเพราะดวงอาทิตย์เป็นหน้าเดิม
แต่กูก็ฉีกปากยิ้มให้โลกเห็นว่าร่าเริง
เพราะกูต้องสู้ต่อไปให้ไหวกับการหาค่าเทอม
น้ำมันกูก็ต้องเติม ค่าบ้านกูก็ต้องจ่าย
มึงไม่รู้ว่าหน้าผากที่แท้ถูกสร้างให้มือมาก่าย
มึงไม่รู้ว่าเกิดเป็นเต่าก็ยิ่งต้องวิ่งต้องปีนป่าย
เพราะโลกใบนี้ในการแข่งขันไม่มีการหลับรอของกระต่าย
ฟีทเจอริ่งไปกี่ค่าย หมดปากกาไปกี่ด้าม
ฉีกกระดาษไปกี่แผ่น หรือกูล้มไปกี่ข้าม
โดนตบบ่าไปกี่แอ่น กูโดนใบสั่งไปกี่ห้าม
ต้องพลัดร่วงมากี่สอย หรือโดนคนฝอยอีกกี่พล่าม
แล้วมึงจะรู้อะไรบ้าง ว่ากูต้องเจ็บมากี่หน
หรือกูอยากตายมากี่ครั้ง ในช่วงชีวิต 30 ฝน
และถึงชีวิตของกูจะควย พวกมึงก็เป็นแค่หยิบขน
ไม่มีทางไหนที่กูจะพ่าย ไอ้สัตว์ไม่มีเหตุผล

แล้วใครมันจะไปรู้ว่าชีวิตคนหนึ่งคน
มันต้องเดินไขว่ขว้าหาทางที่เราจะไปไม่ว่าไกลก็ต้องทน
กูไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะมาไหม ไม่มีใครจะเข้าใจมากกว่าตน
เพราะฉะนั้นเราต้องสู้ทุกอย่าง โว๊ โอ โอ่
จะไม่ยอมให้เราหลงทาง โน๊ โน โน่
จะไม่ยอมให้เราหลงทาง โน โน๊ โน